Szczycieńska Pozycja Leśna

Jej historia sięga 1898 r., kiedy to rozpoczęto wytyczanie pierwszych fortyfikacji. Umocnienia te miały stanowić uzupełniające, południowe skrzydło Pozycji Jezior Mazurskich. Jej zadanie stanowiło, w razie napaści wojsk rosyjskich, rozdzielenie sił nieprzyjaciela na mniejsze grupy, łatwiejsze do zniszczenia. Linię umocnienień poprowadzono od miejscowości Rudczany (obecnie Ruciane-Nida) przez Karwicę Mazurską, Spychowo, obszary leśne na północ od Piasutna, Jerutek, następnie przez jezioro Wałpusz omijając lekkim łukiem Szczytno przez rejon wsi Siódmak, południowy skraj jeziora Sędańskiego i kończąc nad jeziorem Sasek.
Pierwsze umocnienia rozpoczęto stawiać w 1900 r. Wykonano je w formie ziemnych stanowisk karabinów maszynowych i rowów strzeleckich połączonych ze sobą siecią rowów dobiegowych. W miejscach newralgicznych wzmocniono je za pomocą betonowo-ceglanych schronów piechoty, a w niektórych punktach – betonowych wież dla ciężkich karabinów maszynowych. Wzniesiono również 36 schronów mieszkalnych dla piechoty i obsługi łączności telefoniczno-telegraficznej. Na przedpolu rozciągnięto pas przeszkód składający się z kilkurzędowego płotu kolczastego o szerokości ok. 50 m.
W 1914 r. w przejściach znajdujących się w płocie kolczastym wzniesiono dodatkowe drewniane bojowe schrony piechoty. Były to konstrukcje dwukondygnacyjne z dolną kondygnacją wzmocnioną dodatkową płytą pancerną. Całą pozycję obsadzono wojskami XX Korpusu 8 Armii Niemieckiej, które po klęsce sił głównych wycofały się na zachód bez walki.
W 1927 r. w istniejących miejscach zaczęto budować nowe schrony dla jednej lub dwóch drużyn piechoty, posiadające ściany grubości 80 i stropy 100 cm. Następną rozbudowę i odnowienie pozycji przeprowadzono w 1939 r. Wybudowano wówczas przy skrzyżowaniach głównych dróg schrony bojowe typu „D-Stand”. Równocześnie odnowiono większość stanowisk ziemnych i wykopano nowe. Połączono pozycje z linią fortyfikacji Olsztynieckich przedłużając ją przez miejscowości Warchały, Narty i Jedwabno. W 1944 r. umocnienia Szczycieńskie włączono do pasa umocnień Prus Wschodnich. Na całej długości wykopano ciągły rów przeciwpancerny o szerokości 6 i głębokości 4 m. Wszystkie wzniesienia zamieniono w punkty oporu najeżone stanowiskami karabinów maszynowych. Masowo zastosowano tutaj lekkie betonowe stanowiska dla pojedynczego żołnierza składane z gotowych prefabrykatów. Żołnierze nazywali je „Kochbunkrami”. W newralgicznych miejscach wzniesiono lub rozpoczęto wznoszenie betonowych schronów piechoty typu 621, 622 lub 688. Całość uzupełniono przeszkodami przeciwpancernymi i przeciwpiechotnymi. Po przełamaniu przez wojska radzieckie strefy obrony nad Narwią, Niemcy wycofali się na zachód nie obsadzając pozycji szczycieńskiej.
Dziś wędrując po terenach Szczycieńskiej Pozycji Leśnej oglądać można niekiedy stuletnie już relikty historii fortyfikacji. Dziesiątkami kilometrów ciągnący się rów przeciwczołgowy, setki stanowisk dla sprzętu i żołnierzy połączonych ciągłymi liniami okopów – dziś zapadnięte i porosłe mchem z wyrastającymi pośrodku kilkudziesięcioletnimi sosnami. Z obiektów stałych wiele się nie zachowało.

Źródła:
http://www.poszukiwania.pl/portal/modules.php?name=News&file=article&sid=18