Pozycja Lidzbarska

Lidzbark Welski

Jest to jedyna w województwie warmińsko-mazurskim obronna pozycja polska, związana m.in. z gen. Władysławem Andersem. Wykonana latem 1939 r. w okolicach Lidzbarka Welskiego, między Jeziorem Lidzbarskim a wsią Bełk na południowym brzegu rzeki Wel. Składała się z sześciu polowych żelbetonowych schronów bojowych, przeznaczonych do prowadzenia ognia bocznego. Wybudowano tu wyłącznie obiekty jednostronne. Pozycję obsadzała Nowogródzka Brygada Kawalerii. Oprócz żołnierzy mazurskiego batalionu Obrony Narodowej załogę schronów stanowili też ułani z 25. Pułku Ułanów – był to jedyny przypadek we wrześniu 1939 r., kiedy obsadę fortyfikacji utworzono z kawalerii. 3 września 1939 r. wieczorem, gdy znajdująca się na prawej flance polska 20. Dywizja Piechoty opuściła pozycję pod Mławą wobec groźby otoczenia przez Niemców, dowódca brygady, generał Władysław Anders, wydał rozkaz wycofania w kierunku Płocka.
Jeden ze schronów znajduje się na zachód od miasta, na południe od drogi wojewódzkiej nr 544, tuż nad brzegiem Jeziora Lidzbarskiego. Pozostałe obiekty zlokalizowano na południowym brzegu rzeki Wel, przy lokalnej drodze Lidzbark-Bełk.

Źródła:
Chorzępa Jarosław, Fortyfikacje, Warszawa – Gdańsk, 2005.