W Muzotece WBP odbył się kolejny wykład dr. hab. Krzysztofa D. Szatrawskiego z cyklu „Muzyczne (ko)repetycje” pt. „Polska Szkoła Jazzu”. W Polsce jazz objawił się od razu jako nurt bogaty w dojrzałe osobowości artystyczne. Znaczna część muzyków zamiast powielać wzory amerykańskie, tworzyła oryginalną polską odmianę jazzu. Była ona powiązana z nowoczesną świadomością harmoniczną i nawiązywała do romantycznych tradycji muzyki polskiej. Twórcy polskiego jazzu, wśród nich Andrzej Kurylewicz, Krzysztof Komeda, Andrzej Trzaskowski, Zbigniew Namysłowski, Michał Urbaniak, Tomasz Stańko jako autentyczni dojrzali twórcy reprezentowali własny niepowtarzalny styl.
Cykl „Muzyczne (ko)repetycje” to wykłady poświęcone różnym zagadnieniom muzyki klasycznej i współczesnej, próba ponownego odkrycia pozornie znanych tematów i utworów, ale i spotkania z zupełnie nowymi motywami.
Jazz był jednym z tych zjawisk, które sprawiały, że na Polskę w latach 60-tych i 70-tych z zazdrością spoglądali sąsiedzi. Po odwilży 1956 roku, podobnie jak wiele innych zjawisk rozwijających się wcześniej nieoficjalnie, jazz objawił się od razu jako nurt bogaty w dojrzałe osobowości artystyczne. Dojrzałość polegała między innymi na tym, że znaczna część muzyków zamiast powielać wzory amerykańskie, tworzyła oryginalną polską odmianę jazzu. Była ona powiązana z nowoczesną świadomością harmoniczną i nawiązywała do romantycznych tradycji muzyki polskiej. Dla mojego pokolenia Komeda, Trzaskowski, Namysłowski, Urbaniak, Stańko byli równie wielkimi twórcami, co Grotowski, Kantor czy Grzegorzewski - była to kultura nasza, polska, ale równocześnie światowa, uniwersalna. „Muzyczne (ko)repetycje” to określenie obejmujące grupę zjawisk specyficznych. Z pewnością nie odnosi się do całego polskiego jazzu, a jednak jego zakres i znaczenie pozwalają postawić tezę, że gdyby nie owa „polska szkoła” zarówno jazz w naszym kraju, jak i wiele innych zjawisk artystycznych utraciłyby istotną część tożsamości.
Krzysztof D. Szatrawski
 |
 |
 |
 |