| Start | Informacje | Spis treści | Słownik | Przydatne adresy |

4. Historia opracowania pożywki Kao i Michayluka (1975)^*

Pożywka ta pozwoliła autorom na hodowanie protoplastów przy bardzo niewielkim zagęszczeniu, lub wręcz pojedynczo (jeden protoplast na płytce zawierającej cztery mililitry pożywki). Artykuł opisujący ten wynik uznano za klasykę publikacji naukowych ponieważ w ciągu trzynastu lat od jego ukazania się, został zacytowany w ponad 230 innych artykułach. Wydaje się (więcej nawet, wynika to z opowieści samych autorów), że na ten sukces naukowy złożyło się kilka czynników:

1. Uwzględnienie ważnych informacji literaturowych:
1. niektóre komórki (zwierzęce) mogą rosnąć nawet w stanie bardzo silnego rozcieńczenia zawiesiny;
2. komórki roślinne w zawiesinach wydzielają, a więc i tracą, duże ilości aminokwasów
2. Trafny wniosek - należy położyć nacisk na wzbogacanie pożywek w aminokwasy, a także witaminy, kwasy organiczne itp. metabolity
3. Zastosowanie prostego testu do wyznaczania +/- optymalnych stężeń metabolitów - jeśli komórki w hodowli starzały się i zamierały powoli, stopniowo, przyjmowano, że w ich pożywce brakowało jakiegoś ważnego składnika; kiedy natomiast komórki brunatniały i szybko zamierały, zakładano, że przynajmniej jeden ze składników pożywki występował w zbyt wysokim stężeniu; jeśli komórki dzieliły się, to prędzej czy później kropla ich zawiesiny naniesiona na pożywkę przekształcała się w kalus dostrzegalny gołym okiem. To podejście doświadczalne stosowano przez wiele lat, początkowo bez wielkiego wysiłku i zaangażowania, uzyskując w końcu pożywkę, która dziś stanowi niemal standard w pracach nad hodowlą izolowanych protoplastów roślinnych.