Lewis C. S. „Dopóki mamy twarze”

Autor znany jest przede wszystkim, jako twórca Narni. Ta fantastyczna historia i jej bohaterowie znani są wszystkim: od najmłodszych do najstarszych czytelników. Ta powieść została sfilmowana i stanowi dziś rozpoznawalny temat na całym świecie. Powieść Dopóki mamy twarze jest utworem nawiązującym do mitologii greckiej. Lewis sięgnął do mitu o Psyche i Kupidymie, ponieważ w nim możemy odnaleźć wszystkie tęsknoty i możliwości ludzi, które nie przemijają, nigdy nie są przebrzmiałe i zawsze są aktualne. Człowiek zawsze tęskni do miłości, która towarzyszy mu przez całe życie. Lewis postanowił na bazie tego mitu pokazać historię nie tylko pięknego uczucia, ale także zazdrość, zawiść i nienawiść, któremu towarzyszą.

Historia Orual, to mit unowocześniony przez wybitnego pisarza. Czytelnik znajdzie w nim coś, co łączy go z bohaterką. To, że zmieniają się fakty, to oczywiste, uczucia jednak pozostają takie same i nie podlegają zmianom. Zmianom ulegają tylko obiekty naszych uczuć. Każdy bez wyjątku marzy o wielkiej miłości, nikt nie ocenia wówczas swojej urody, charakteru, czy wyglądu. To nieistotne drobiazgi. Siłą napędową uczucia miłości jest pragnienie czynienia dobra. I znowu jak w życiu niszczycielską siłą jest nienawiść, zazdrość, zawiść i zdrada. Miejmy jednak nadzieję, że wszystko, co dobre pozostaje w człowieku i z tego bierze się siła działania.

Jest to ostatnia powieść Lewisa, którą zadedykował dorosłemu czytelnikowi. Jego dramatyczne przeżycia, choroba i śmierć żony, własne ułomności spowodowały, że najlepiej czuł się wśród swoich bohaterów w wyimaginowanej rzeczywistości odległego, fantastycznego świata.

Fantastyczna kraina Glome, w której toczy się akcja powieści pełna jest tajemnic, ciemności, okrutnej bogini i potworów. Są tam również ci, którzy potrafią kochać, nienawidzić, być okrutnymi sędziami i wybaczającymi niegodziwości. Tak jak w życiu, najlepiej obarczać winą za nieszczęścia innych, najlepiej tego, kto mieszka na Szarej Górze. Narratorka z perspektywy swoich przeżyć ukazała czytelnikowi wszystko to, co ją spotkało w świecie bogów, przyjaciół i wrogów. Była najstarszą z rodzeństwa Troma, króla Glome. Jej losy podobne do dziejów wielu bohaterów mitów są charakterystyczne w twórczości pisarza, który w szczególny sposób podsunął czytelnikowi mit o Psyche i Kupidymie. Wiadomo, miłość jest motorem działania człowieka.

Nie ma nic piękniejszego i silniejszego od tego uczucia. Autor dał nam do ręki powieść, która w szczególny sposób ukazała nam rzeczy znane i oczywiste. Sposób charakteryzowania bohaterów, tajemnicze spotkania i fantastyczne scenerie tworzą świat baśni i niesamowitych zdarzeń. Na tym tle dzieją się prawdziwe wydarzenia i prawdziwe uczucia.

Powieść polecam – warto poznać Lewisa z zupełnie innej perspektywy.

Elżbieta Duch – DKK Morąg